Osho - Zihinsizlik

Sevgili OSHO; Hayatın sıkıcı olduğunu hissediyorum ne yapmalıyım ?

Bu haliyle, zaten yaptın! Hayatı sıkıcı hale getirdin, bir başarı ! Hayat öylesine coşkuludur ki sen onu sıkıntıya mı dönüştürdün ? Mucize yaratmışsın ! Başka ne yapmak istiyorsun ? Bundan daha büyük bir şey yapamazsın. 

Yaşam ve sıkıntı mı ?

Olağanüstü bir hayatı görmezden gelme kapasitesine sahip olmalısın. Cehalet görmezden gelme kapasitesi demektir. Kuşları, ağaçları, çiçekleri, insanları görmezden geliyor olmalısın. Yoksa hayat olağanüstü güzeldir, anlamsız bir şekilde güzeldir; öyleki eğer onu olduğu gibi görebilirsen, kahkahan hiçbir zaman kesilmeyecek. Kıkırdayıp duracaksın, en azından içinden. Hayat sıkıcı değildir ama zihin sıkıcıdır. Öyle bir zihin, öyle kuvvetli bir zihin yaratırız ki – etrafımızda Çin Seddi gibi bir duvar hayatın içimize girmesini engeller. Bizi hayattan koparır.

Yalıtılmış hapsolmuş, penceresiz hale geliriz. Bir hapishane duvarının arkasında yaşarken, sabah güneşini görmezsin. Uçan kuşları görmezsin, gece yıldızlarla dolu gökyüzünü görmezsin. Elbette hayatın sıkıcı olduğunu düşünmeye başlarsın… Bilgini kenara koy! Sonra boş gözlerle bak… Ve yaşam sürekli bir şaşkınlıktır. İlahi bir hayattan bahsetmiyorum; sıradan yaşam olağanüstüdür. Küçük olaylarda ilahinin varlığını bulacaksın: bir çocuk kıkırdarken, bir köpek havlarken, bir tavus kuşu dans ederken.

Fakat gözlerin bilgiyle örtülüyse, göremezsin. Dünyadaki en zavallı insan, bir bilgi perdesini arkasında yaşayandır. En zavallılar, zihinle yaşayanlardır. En zenginler zihinsizliğin pencerelerini açmış ve hayata zihinsiz yaklaşmış olanlardır… 

OSHO